W 2026 roku świadczenie wspierające ma objąć szerszą grupę osób niż dotychczas, także tych z chorobami przewlekłymi, które wcześniej „odpadały” na etapie oceny. Kluczowa zmiana nie polega tylko na kwotach, ale przede wszystkim na łatwiejszym wejściu do systemu dzięki niższemu progowi punktów, enguide.pl podaje, powołując się na infor.pl.
- Świadczenie wspierające w 2026 roku: co się zmienia od stycznia
- Dlaczego osoby z tą samą diagnozą mogą dostać różne decyzje
- Przy jakich schorzeniach komisje często przyznają wysoką punktację
- Ile wynosi świadczenie wspierające w 2026 roku: stawki i progi punktowe
- Kiedy warto złożyć wniosek i jak zwiększyć szanse na sprawną ocenę
To nie jest wypłata przyznawana automatycznie, bo o decyzji nie przesądza sama nazwa schorzenia. Liczy się to, jak dana osoba radzi sobie w codziennym funkcjonowaniu i w jakim zakresie potrzebuje wsparcia. W praktyce oznacza to, że nawet przy tej samej diagnozie możliwe są różne rozstrzygnięcia.
Świadczenie wspierające w 2026 roku: co się zmienia od stycznia
Najbardziej odczuwalna zmiana od stycznia 2026 dotyczy minimalnej punktacji potrzebnej do uzyskania świadczenia. Wcześniej wiele osób z przewlekłymi problemami zdrowotnymi nie spełniało wymogów, mimo realnych ograniczeń w życiu codziennym. Po zmianach prawo do świadczenia ma przysługiwać osobom, które uzyskają co najmniej 70 punktów w ocenie potrzeby wsparcia. To przesuwa akcent z sytuacji wymagających całodobowej opieki na przypadki, w których samodzielność jest tylko częściowa albo choroba ma przebieg zmienny. Dla wielu rodzin to może być realna finansowa ulga, ale nadal decydują procedury i wynik oceny.
Oceny dokonują wojewódzkie zespoły ds. orzekania o niepełnosprawności. Z kolei wypłatami zajmuje się ZUS, co porządkuje ścieżkę administracyjną, ale nie znosi wymogu przejścia przez komisję. Warto pamiętać, że system „punktowy” ma odzwierciedlać poziom codziennych trudności, a nie sam fakt leczenia. Dlatego tak ważne jest udokumentowanie ograniczeń i potrzeb w sposób zrozumiały dla oceniających. Sama dokumentacja medyczna bywa niewystarczająca, jeśli nie pokazuje, jak wygląda dzień chorej osoby.
Dlaczego osoby z tą samą diagnozą mogą dostać różne decyzje
To jedna z najczęstszych przyczyn rozczarowania po posiedzeniu komisji. W świadczeniu wspierającym nie funkcjonuje lista chorób, które „gwarantują” pieniądze, nawet jeśli schorzenie brzmi poważnie. Komisja nie opiera się wyłącznie na rozpoznaniach, tylko na ocenie tego, w jakim zakresie dana osoba potrzebuje pomocy. Pod uwagę bierze się m.in. mobilność, samoobsługę, przygotowanie posiłków, orientację w codziennych sprawach, pamięć i kwestie bezpieczeństwa. Znaczenie mają także regularność leczenia, przyjmowanie leków oraz to, czy potrzebny jest nadzór osoby trzeciej.
W efekcie dwie osoby z podobną historią choroby mogą otrzymać zupełnie inną punktację. Jedna może spełnić próg i dostać świadczenie, a druga usłyszeć odmowę, bo jej ograniczenia uznano za mniejsze. Różnica najczęściej nie leży w „nazwie choroby”, tylko w tym, jak mocno wpływa ona na funkcjonowanie tu i teraz. Ważne jest też to, że choroby o przebiegu falującym mogą dawać w dniu badania obraz „lepszy” niż w gorszych okresach. Dlatego opis ograniczeń powinien oddawać pełen obraz codzienności, a nie tylko jedną, przypadkowo lepszą dobę.
Przy jakich schorzeniach komisje często przyznają wysoką punktację
Choć nie ma oficjalnego wykazu schorzeń, praktyka pokazuje pewien wspólny mianownik. Wysokie punktacje częściej pojawiają się tam, gdzie choroba wyraźnie dezorganizuje normalne życie i wymusza stałą pomoc lub regularny nadzór. Wśród przykładów, które w praktyce bywają oceniane wysoko, wymienia się m.in. stwardnienie rozsiane ze względu na nieprzewidywalność i zmienność sprawności. Wysoko bywa oceniana także schizofrenia i inne ciężkie zaburzenia psychiczne, zwłaszcza gdy pojawia się problem samodzielnej kontroli leczenia i bezpieczeństwa. Kolejną grupą są przypadki niewydolności serca, gdy objawy przekładają się na szybkie męczenie i ograniczenie podstawowych czynności.
Wysoką punktację mogą też uzyskiwać osoby z nowotworami, również po zakończeniu leczenia, jeżeli skutki terapii utrzymują się długo i ograniczają samodzielność. Wspominane są również mukowiscydoza i inne choroby rzadkie, gdy intensywność leczenia oraz ryzyko powikłań realnie wymuszają wsparcie bliskich. W każdym z tych przypadków kluczowe jest jednak to, co komisja uzna za potwierdzone i istotne w codziennym funkcjonowaniu. Nawet poważna diagnoza nie zastąpi opisu i dowodów na to, z czym osoba mierzy się każdego dnia. To właśnie dlatego tak ważne jest, by dokumenty „tłumaczyły” życie, a nie tylko medyczne nazwy.
Ile wynosi świadczenie wspierające w 2026 roku: stawki i progi punktowe
Kwota świadczenia ma zależeć bezpośrednio od liczby punktów przyznanych przez komisję. W materiale wskazano, że od stycznia do lutego 2026 obowiązują stawki liczone na dotychczasowej rencie socjalnej, a od marca 2026 kwoty rosną wraz z waloryzacją renty socjalnej. Od marca widełki mają wyglądać następująco: 70–74 pkt to 40% renty socjalnej, czyli 786,80 zł, a 75–79 pkt to 60%, czyli 1180,20 zł. Dalej 80–84 pkt oznacza 80% i 1573,60 zł, a 85–89 pkt to 120% i 2360,40 zł. Przy 90–94 pkt świadczenie ma wynosić 180%, czyli 3540,60 zł, natomiast najwyższy próg 95–100 pkt to 220%, czyli 4327,40 zł.
Zwraca uwagę, że najwyższe kwoty dotyczą osób, które wymagają niemal stałego wsparcia w codzienności. Jednocześnie podkreślono, że po waloryzacji w marcu nie trzeba składać nowego wniosku, bo wzrost ma nastąpić „z automatu” w ramach zasad systemu. To ważna informacja dla tych, którzy planują start w procedurze od początku roku. Dla wielu rodzin decydujące będą jednak nie same stawki, tylko to, czy uda się przekroczyć próg 70 punktów. W praktyce to punktacja otwiera drzwi do pieniędzy, a dopiero potem rozstrzyga o wysokości wypłaty.
Powiązane wiadomości
Kiedy warto złożyć wniosek i jak zwiększyć szanse na sprawną ocenę
Wniosek ma sens szczególnie wtedy, gdy choroba przewlekła powoduje problemy z poruszaniem się, samoobsługą albo bezpiecznym organizowaniem dnia. Istotne są również sytuacje, w których konieczna jest stała kontrola leczenia lub pojawiają się okresowe „wyłączenia” z normalnego funkcjonowania. W materiale zwrócono uwagę, że w wielu regionach mogą tworzyć się długie kolejki do komisji, więc odkładanie decyzji może oznaczać opóźnienie wypłat. Część odmów ma wynikać nie tyle z braku ograniczeń, ile z niedokładnego opisania ich w dokumentacji. Dlatego w praktyce liczy się jasne pokazanie, co dokładnie jest trudne, jak często i jakiego rodzaju wsparcie jest potrzebne.
Warto też pamiętać, że komisja ocenia codzienność, a nie „najlepszy dzień w miesiącu”. Jeśli objawy mają charakter zmienny, dobrze jest to wyraźnie opisać i podeprzeć dokumentacją z leczenia. Kluczowe bywa pokazanie konsekwencji choroby: czasu potrzebnego na proste czynności, ryzyka upadków, problemów z pamięcią czy bezpieczeństwem. Im bardziej konkretnie opisane są ograniczenia, tym mniejsze ryzyko, że zostaną potraktowane jako „niewielkie” lub incydentalne. To wciąż procedura, w której szczegóły potrafią przesądzić o wyniku.
W materiale przywołano podstawy prawne dotyczące świadczenia wspierającego. Wskazano ustawę z dnia 7 lipca 2023 r. o świadczeniu wspierającym, z przytoczonymi danymi publikacyjnymi. Wymieniono także ustawę z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, również z danymi publikacyjnymi. To ważne, bo w przypadku wątpliwości co do procedury i kryteriów oceny właśnie do tych aktów prawnych odwołują się instytucje. Jednocześnie dla wnioskodawców najważniejsza pozostaje praktyka: punktacja, opis funkcjonowania i decyzja komisji, od której zależy dalszy etap w ZUS.
